"VHS Hell to cykliczne pokazy tanich i cudownie pokracznych filmów gatunkowych znalezionych na najniższych półkach wypożyczalni kaset wideo i które są tak potwornie złe, że aż dobre" - zapowiadają organizatorzy Mystic Festival 2020.
Program specjalnej edycji VHS Hell na Mystic Festival 2020 przedstawia się następująco:
Powrót żywych trupów, reż. Dan O’Bannon, 1985, 91 min.
W latach 80. wlekące się, spowalniane przez stężenie pośmiertne zombiaki odeszły do lamusa właśnie za sprawą „Powrotu żywych trupów” w reżyserii Dana O’Bannona, legendarnego scenarzysty „Obcego”. Zapomnijcie o flegmatycznych umarlakach, które można zabić zwykłym strzałem w głowę – tutejsze zombie potrafią biegać i mówić, nie boją się dekapitacji, a ponadto zrobią wszystko, by wbić zęby w twój mózg.
W „Powrocie żywych trupów” do walki z nabuzowanymi nieboszczykami stają pracownicy magazynu, którzy ożywili ciała przez przypadek, wpuszczając do kostnicy toksyczny gaz, a także grupa punków imprezujących na cmentarzu. Efektem jest horror pełen flaków, krwi i humoru, który może poszczycić się jedyną w historii kina sceną grobowego striptizu.
Zniszczenie mózgu, reż. Frank Henenlotter, 1988, 84 min.
Brian, młody mężczyzna mieszkający w Nowym Jorku, pewnego dnia odkrywa, że do jego karku przymocowany jest dziwny stwór, Aylmer, który potrafi wprowadzić go w stan euforii za pomocą tajemniczej substancji wpuszczanej wprost do mózgu. Wiążą się z tym jednak nieprzyjemne konsekwencje. Po pierwsze – Aylmer musi pożerać mózgi przypadkowych ludzi, by przeżyć, i wykorzystuje do pomocy Briana. Po drugie – pasożyt wygląda jak połączenie zdegenerowanego Muppeta ze zmutowanym penisem.
„Zniszczenie mózgu” to dzieło Franka Henenlottera, twórcy „Wiklinowego koszyka” i „Frankenhooker”, a przy tym niekwestionowanego króla niskiego budżetu i złego smaku. Ponieważ w czasie realizacji „Zniszczenia mózgu” Henenlotter był w absolutnie najlepszym okresie swojej twórczości, możecie spodziewać się niepowtarzalnego komediohorroru, który wygląda trochę jak przeklęty bękart z filmografii Davida Cronenberga.
Reproduktorki, reż. Tim Kincaid, 1986, 77 min.
Tim Kincaid reżyserował swoje filmy science fiction, które stały się kultowe w środowisku fanów złego kina – by wy mienić takie tytuły jak „Mutant Hunt”, „Robot Holocaust” czy właśnie „Reproduktorki” – w przerwach od kręcenia gejowskich pornosów.
To opowieść o pięciu dziewicach z Mahnattanu, które zostają zgwałcone przez tajemniczego napastnika. Choć policja podejrzewa seryjnego gwałciciela, szybko okazuje się, że sprawcą jest tak naprawdę przybysz z kosmosu. Jak zapewne się domyślacie, jest to jeden z najgorszych filmów, jakie kiedykolwiek wyprodukowano – gdyby bracia Lumiere zobaczyli, do czego Kincaid wykorzystał ich wspaniały wynalazek, prawdopodobnie podcięliby sobie żyły.
Black Roses, reż. John Fasano, 1988, 90 min. (pokaz z lektorem na żywo)
Raz na jakiś czas internet obiegają zdjęcia ulotek i plakatów, według których metal i rock’n’roll to muzyka szatana, mogąca doprowadzić do opętania. Cóż, mamy złą wiadomość – w „Black Roses” okazuje się, że miłośnicy Radia Maryja mają rację!
Tytułowe Black Roses to nazwa zespołu, który przybywa do małego amerykańskiego miasteczka, by – mimo protestów rodziców i nauczycieli – dać koncert dla uczniów lokalnego liceum. Spotkanie z popularną grupą zamienia nastolatków w sługusów diabła, przez co senna mieścina staje się areną walki między rodzicami a gumowymi potworami z piekła rodem.
|
Komentarze
Prześlij komentarz